حمل‌ونقل شهری، به‌عنوان یکی از عوامل مهم حیات و رشد پایدار شهر و یکی از اجزای مهم حمل‌ونقل مطرح می‌باشد. پژوهش حاضر، با هدف بررسی گزینه‌های مختلف حمل‌ونقل عمومی از لحاظ ارکان سه‌گانه توسعه پایدار شهری نگارش یافته است. این پژوهش، به لحاظ هدف، از نوع کاربردی و به لحاظ روش انجام، از نوع تحقیقات توصیفی، پیمایشی می‌باشد. گردآوری داده‌ها به دو روش کتابخانه‌ای و میدانی صورت گرفته و ابزار گردآوری، پرسش‌نامه محقق ساخته مقایسات زوجی بوده است. نمونه مورد مطالعه شامل 80 نفر از متخصصان و کارشناسان حوزه حمل‌ونقل عمومی و متخصصان برنامه ریزی و توسعه پایدار شهری در جامعه دانشگاهی بوده است. در تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش تحلیل سلسه مراتبی مقایسات زوجی و نرم افزار Expert Choiceبهره گرفته شده است. یافته های پژوهش در بعد اقتصادی توسعه پایدار نشان داد که مناسب ترین و پایدارترین سیستم حمل‌ونقل عمومی، سیستم قطار شهری و بعد از آن به ترتیب اتوبوس و تاکسی می باشد.. در بعد اجتماعی نیز بیشترین اولویت با قطار شهری و پس از آن تاکسی و اتوبوس قرار دارد. البته تاکسی و اتوبوس در زمینه این متغیرها بین اولویت دوم و سوم گاهی از یکدیگر سبقت گرفته اند. در نهایت، نتایج پژوهش حاکی از آن است که سیستم‌های حمل‌ونقل عمومی در شهر تهران به لحاظ مطلوبیت و پایداری از بیشترین تا کمترین میزان به ترتیب عبارتند از: سیستم قطار شهری، تاکسی و اتوبوس.